ይኽ ምሥጢር ታላቅ ነው! ኤፌ 5፡ 32

 “ዐቢይ ውእቱ ዝ ነገር!”/ “ይኽ ምሥጢር ታላቅ ነው!”/ “τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν” ኤፌ 5፡ 32 

የትኛው? ሦስት ነጥቦችን ላንሣ፦ 

  1. እግዚአብሔር ፍጥረትን የወደደበት ዘለዓለማዊ ምሥጢር 

ከልግስናው፣ ከደግነቱ፣ ከአፍቃሪነቱ ብዛት ህልውና ያልነበረውን ዓለም ካለመኖር ወደመኖር አመጣው፤ ፍጥረትን ኹሉ ወክሎ ሲጠራ አቤት ብሎ ለተወደደበት ፍቅር ምላሽ መስጠት የሚችል የሰውን ልጅም በፍጥረቱ ላይ ጉልላት አድርጎ አኖረ። ይኽን ያደረገበት ምክንያትም የፍጥረት ራስ የኾነው የሰው ልጅ እግዚአብሔር ፍጥረትን ለወደደበት ዘለዓለማዊ ፍቅር የፍቅር ምላሽ በመስጠት ከእርሱ ከእግዚአብሔር ጋር በፍቅር አንድ አንድ ኾኖ እንዲኖር ነው። በዚኽ አንድ በኾነበት ፍቅርም የእግዚአብሔር ብቻ የኾነው ሕያውነት ኹሉ የሰው ልጅ ሀብት ይኾናል። ክብሩን ይለብሳል። ሕይወቱን ይወርሳል። ከእግዚአብሔር ጋር አንድ ስለኾነ ከዐፈር የተበጀው፣ ህልውና፣ ሕያውነት የሌለው የሰው ልጅ ሕያው፣ ህልው ይባላል። ሕያው ኾኖም ፍጥረትን ኹሉ ሕያው ያደርጋል። ራሱ ሕያው ከኾነ አካሉም ሕያው ነውና። ይኽ ከእግዚአብሔር ለፍጥረት የተለገሰ ፍቅር ፍጹም ስለኾነ ከሰው ልጅ የሚገኘው ምላሽ ምንም ቢኾን አይለወጥም። በዚኽ ዘመነ አስተርእዮ በቤተ ክርስቲያን የምናስበው፣ የምናመልከውም ይኽንን ዓለም ሳይፈጠር በፊት ጀምሮ የተወደድንበትና ዘመኑ በደረሰ ጊዜ በእግዚአብሔር ልጅ ሰው መኾን የተገለጠውን የእግዚአብሔርን ዘለዓለማዊ ፍቅር ነው። ዓለም ሳይፈጠር ጀምሮ ለእኛ የነበረው እኛ የእርሱ ኾነን፣ እርሱም የእኛ ኾኖ የመኖሩን ዕቅድ ፈጸመው። ብንበድለው ይቅር ብሎ፣ ብንርቀው ቀርቦ የፍቅሩን ዕቅድ ፈጸመው። ዳግም በሰውና በእግዚአብሔር መካከል ነፋስ እንዳይገባ፣ መተጣጣት እንዳይኖር በተዋህዶ አንድ ኾነ። ኃጢኣት እኛን ኾነ፣ ከድንግል ተወልዶ፣ ኃጢኣት የሌለበት እርሱ ለንስሐ ከሚጠመቁ ኃጢኣተኞች ተርታ እስከመሰለፍ ድረስ ወርዶ ራሱን ከእኛ ጋር አንድ አደረገ። ዕድል ፈንታችንን፣ ጽዋ ተርታችንን የራሱ አደረገው። የሊዮኑ ጳጳስ ቅዱስ ሔሬኔዎስ ከዛሬ 1800 ዓመታት ገደማ በፊት እንዳለው “የሰው ልጅ አምላክ ይኾን ዘንድ፤ አምላክ ሰው ኾነ።” በተዋህዶ ምሥጢር ፍጥረት ለእግዚአብሔር ተዳረች። እግዚአብሔር አብ ልጁን በማይፈርስ ትዳር ለፍጥረት ዳረው። አምላክ ሰው ኾነ፤ ሰው አምላክ ኾነ። ይኽ ምሥጢር ታላቅ ነው!    



  1. የጋብቻ ምሥጢር 

እንግዲኽ ክርስቲያን ትዳር ሲመሠርት ይኽን የእግዚአብሔርንና የፍጥረትን፣ የኢየሱስ ክርስቶስንና የቤተክርስቲያንን ፍቅር ሊኖረው እየፈቀደ ነው። ስለዚኽም ምሥጢር ይባላል። በምናያቸው ሙሽራና ሙሽሪት፣ አንዳቸው ለሌላቸው ባላቸው በየዕለቱ ወደ ፍጽምና የሚያድግ ፍቅር የክርስቶስና የቤተክርስቲያንን እስከሞት ድረስ የደረሰ ፍቅር እናያለን። እንዳስሳለን። እግዚአብሔር በእነርሱ ተገልጦ ይኖራል። በሚታዩት ባለትዳሮች የማይታየው የክርስቶስና የቤተክርስቲያን ፍቅር ተገልጦ ይገኛል። ስለዚኽም ምሥጢር ተባለ። 

ተጋቢዎቹ ሙሽራው ክርስቶስ ቤተ ክርስቲያንን ባፈቀረበት ልክ ሚስቱን እስከሞት ድረስ ለማፍቀር፣ ሙሽሪትም ቤተክርስቲያን ክርስቶስን እስከ ሰማዕትነት ድረስ እንደወደደችው ለመውደድ ቃል ገብተዋል። እኛም ከዚኽ በኋላ አንዳቸው ለሌላቸው በመኖር የፍቅር ሰማዕታት እንዲኾኑ በኦርቶዶክሳዊት ሥርዓተ አምልኮ መሠረት የሰማዕታትን አክሊል ምሳሌ በራሳቸው ላይ አኑረናል። አንዳቸው ሌላቸውን በፍጹም መሰጠት እንዲያገለግሉም መላ ሰውነታቸውን የሚሸፍን ካባን ደርበንላቸዋል። የተዋህዷቸውንም ፍጽምና ለማመልከት ፍጹም ክብ የኾኑ ቀለበቶችን “ይኩኖሙ ትእምርተ ማእሠረ ተዋህዶ!” (ለአንድነታቸው ማሠሪያ ምልክት ይኹናቸው!) ብለን ሰጥተናቸዋል። እንዲኽ ብለንም ጸልየናል፦ “ከመ ይኩኑ ድልዋነ ለአርኣያ ትእምርተ ቃልከ በማእሠረ ዐረቦን ከመ ይኩን ሎሙ ፍቅር ዘኢይትፈለጥ በበይናቲሆሙ በጻዕቅ ጽኑዕ ላዕለ መሠረተ ቤተ ክርስቲያን” (በዐረቦኑ (በመንፈስ ቅዱስ) ማሠሪያ ለቃልኽ አርኣያነት ምልክት የተዘጋጁ እንዲኾኑ በመካከላቸው የማይለያይ ፍቅር ይኾንላቸው ዘንድ፤ ይኸውም በቤተክርስቲያን ላይ የተመሠረተውና የጠበቀው ፍቅር ነው።) (That they may become worthy of the example of the sign of Thy Word, by the bond of the gift of the Holy Spirit, that there may be between them indivisible love established upon the foundation of the Church;) 

ይኽ ምን ዓይነት ፍቅር ነው? ለጋስ የኾነ ፍቅር ነው። መቀበልን ሳያሰላ የሚሰጥ ፍቅር ነው። ዕረፍትን ሳይሻ የሚለፋ፣ ሽልማትን ሳይፈልግ የሚተጋ፣ በየዕለቱ ምቾቴን እንዴት ላደላድል ሳይኾን “ዛሬ እግዚአብሔርን በሙሽራዬ ውስጥ እንዴት ላገልግለው?” ብሎ የሚጠይቅ ፍቅር ነው። እውነት ነው። ይኽ በመንፈስ ቅዱስ ኃይል፣ ለእግዚአብሔር አብ ክብር እግዚአብሔር ወልድንና አካሉን ቤተክርስቲያንን መስሎ፣ ኦርቶዶክሳዊ ክርስቲያን ኾኖ የመኖር ምሥጢር እጅግ ታላቅ ነው። 

  1. የፍቅር ፍጻሜ 

ዛሬ የእመቤታችን ዕረፍቷ የሚታሰብበት ዕለት ነው። ቤተ ክርስቲያን እመቤታችንን ልደቷንም ኾነ ዕረፍቷን የምታስብበት ዐቢይ ምክንያቶች ኹለት ናቸው። አንደኛው፣ ምክንያት ቃል ሥጋ ለመኾኑ ማረጋገጫ ስለኾነች ነው። እመቤታችን ሰው ናት። ስለዚኽም የእርሷን ልጅ ኢየሱስ ክርስቶስን “ሰው አይደለም! ምትሐት ነው! ሚቶሎጂ ነው!” ብሎ መከራከር አይቻልም። ኹለተኛ፣ የእመቤታችን ሕይወት ቤተክርስቲያን የተጠራችለትን የፍቅር ጥሪ፣ የመስቀል ጉዞ እና ዘለዓለማዊ መድረሻ ያሳያል። ድንግል ማርያም ጥሪዋ መሢሑን ወልዳ ለዓለም መስጠት ነበረ፤ ቤተ ክርስቲያንም ጥሪዋ መሢሑን ሙሽራዋን ጌታ ኢየሱስን አጥቶ በኃጢኣት ጨለማ ለሚደናበረው ዓለም መስጠት ነው። ድንግል የጌታ እናት በመኾኗ ስደት መከራ፣ የእብድ እናት መባል፣ ንጹሕ ልጇ ያለ በደሉ በአሰቃቂው የመስቀል ሥቃይ ኣይኖቿ እያዩ ሲገደል የማየት መከራ ደርሶባታል። ዓለም በሚገፋው የልጇ ፍቅር የተነሣ ልቧ ሲደማ ኖሯል። ቤተክርስቲያንም ሙሽራዋን ኢየሱስ ክርስቶስን ለዓለም ስለምታቀርብ፣ በእርሱ የፍቅር መንገድ ብቻ ስለምትኼድ፣ የዓለምን ራስ ወዳድነት ላይ የተመሠረተ ሥርዓት ትታ ለእግዚአብሔር ፍቅር ስለምትኖር እንደሞኝ፣ እንደ ማኅበረ ደናቁርት ስትቆጠር፣ ስትሰደብ፣ ሲብስም ስትሳደድ ትኖራለች። እርሷ ግን የሙሽራዋ ፍቅር የልቧ መልሕቅ ኾኖላት ዓይኖቿን ከእርሱ ሳታነሣ ትኖራለች። ልቧ በሙሽራዋ ፍቅር ሐሴት ያደርጋል፤ ዓይኖቿም ከመከራዋ የተነሣ በሚፈልቀው የሚያቃጥል እንባ የተመሉ ናቸው። ኑሮዋ ፍቅርና እንባ የተቀላቀለበት ኑሮ ነው። መልካሙ ዜና፣ መከራው እስከሞት ድረስ ብቻ ሲኾን ፍቅሩ ግን የመቃብር ድንጋይ እንኳ አያሸንፈውም። የድንግል ሞቷ ለምእመናን ኹሉ በተሰጠው በልጇ የትንሣኤ ሕይወት ውስጥ ስለኾነ ዕረፍታ ለማርያም፣ ፍልሰታ ለማርያም እንደሚባል፣ የቤተክርስቲያን (የክርስቲያኖች) ፍጻሜም በወደደን፣ በምሥጢረ ቁርባን ሥጋውን በልታ ደሙን ጠጥታ አካሉ እንድትኾን ወዳደረጋት፣ የትንሣኤው ጌታ ሕያው የእግዚአብሔር ልጅ ኢየሱስ ክርስቶስ ነው። ስለዚኽ፣ የክርስቲያን ሞቱ የሕይወቱ አንድ ምዕራፍ አክትሞ ሌላ ምዕራፍ መከፈት እንጂ የኹሉ ነገር ፍጻሜ አይደለም። እዚኽ በፍቅር አብረን የኖርነው ጌታ ከሞት በኋላም በፍቅሩ ሕያዋን ኾነን እንኖራለን። በዘመን ፍጻሜም በሞት የተለየነውን ሥጋችንን በትንሣኤ ከብሮና በሕይወት ተመልቶ መልሰን እንቀበለዋለን። እውነት ነው፣ ሞትን የረታንበት ይኽ በምሥጢረ ሜሮን ስንከብር “በልባችንን የፈሰሰው” የእግዚአብሔር ዘለዓለማዊ ፍቅር፣ ሞትን ያሸነፍንበት ይኽ ምሥጢር ታላቅ ነው። “τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν”!      


በዘለዓለማዊ ፍቅሩ የወደደን፣ አንድ ልጁን ለቤተ ክርስቲያን ሙሽራ አድርጎ የሰጠን፣ 

ቤተክርስቲያንንም በሕያው መንፈሱ ጸጋ የሞላት 

ልዑል እግዚአብሔር አብ ክብር ምሥጋና ይኹንለት።

አሜን።

ቅድስት ሆይ ለምኚልን!


አስተያየቶች

አስተያየት ይለጥፉ

ከዚህ ጦማር ታዋቂ ልጥፎች

“ዓለም በልጁ እንዲድን እንጂ በዓለም እንዲፈርድ እግዚአብሔር ወደ ዓለም አልላከውም” (ዮሐ 3፡17)

ምስል
የዕውቀት ድንበር፣ ከላይ መወለድና የፍቅር ነጻነት  ምንባባት፦ ሮሜ 7፡1-19፤ 1ኛ ዮሐ 4፡ 18-ፍጻሜ፤ ሐዋ 5፡ 34-ፍጻሜ፤ መዝ 16(17)፣ 3፤ ዮሐ 3፡ 1-20።   ዐቢይ ጾም ከተጀመረ ሰባተኛ ሳምንት ላይ ደረስን። ይኽ ሳምንት ኒቆዲሞስ ይባላል። ቤተ ክርስቲያን ኒቆዲሞስ ለተሰኘው በጌታ መዋዕለ ሥጋዌ ለነበረ መምህር የተሰጠውን ምሥጢረ ጥምቀትን የሚመለከት ትምህርት እያስታወሰች፣ ደግሞም ኒቆዲሞስ ሲጀምር በጨለማ ቢመጣም ኋላ ላይ ጌታን አምኖ ያደረገውን በጎ ምግባር እየዘከረች በጾመ ድጓዋ ሙሽራዋን በኒቆዲሞስ አንደበት “ረቢ ንብለከ፤ ነአምን ብከ” (መምህር እንልኻለን፤ እናምንብኻለንም) እያለች ትዘምራለች።  በጥንቱ የቤተ ክርስቲያን ሥርዓት ዐቢይ ጾም ንዑሰ ክርስቲያን በፋሲካ ሌሊት ለሚካኼደው ጥምቀታቸው የሚዘጋጁበት ጊዜ ነበረ። ስለዚኽ የጥምቀት ጊዜያቸው ከመድረሱ ጥቂት ቀደም ብሎ ይኽን ምሥጢረ የሚመለከት ትምህርት መማራቸው የሚገባ ነው። ከእነዚኽ ምንባቦች ውስጥ ሦስት ነጥቦችን እናንሳና ራሳችንን እንመልከት።        የዕውቀት ድንበር  ዛሬ በምንባቦቹ ውስጥ ያገኘናቸው ኒቆዲሞስና ገማልያል የሚባሉ መምህራን በማመንና ባለማመን ድንበር ላይ ቆመው እናገኛቸዋለን። የሚያዩትን ጌታ ኢየሱስ የሚባል እውነት፣ በትምህርት ከሚያውቁትና ይኾናል ብለው ከሚጠብቁት ለማስማማት የቸገራቸው ይመስላል። ገማልያልም የሐዋርያትን ስብከት ለተቃወመው የአይሁድ ሸንጎ “ይህ ሥራ ከሰው እንደሆነ ይጠፋል፤ ከእግዚአብሔር እንደሆነ ግን ታጠፏቸው ዘንድ አይቻላችኹም” ብሎ ያሳስባል። “እንደኾነ”ን ከሥሯ እናሥምርባት። ኒቆዲሞስ ደግሞ ሰው በማያይበት፣ በሌሊት ወደ ኢየሱስ መጥቶ “መምህር ...
ተጨማሪ ያንብቡ

“ወደ ሠርግ ገቡ።” (ማቴ 25 ፣ 10)

ምስል
፩ ቆሮ ፯፥ ፳፭-ፍ፡ም ፤ ፪ ዮሐ፡ ም. ፩፥ ቍ. ፩-፮፤ ሐዋ. ፲፮፥ ቍ. ፲፫-፲፰፤ መዝ፡ ፵፬(፵፭)፥  ፱-፲። ማቴ ፳፭፥ ፩-፲፱  የዛሬ ምንባባት ሠርግ፣ ጋብቻ፣ ቤተሰብ የሚሉ ነጥቦች ተደጋግመው ይሰሙባቸዋል። ቅዱስ ጳውሎስ ስለ ጋብቻና ስለ ትዳር የለሽነት ይመክራል። ቅዱስ ዮሐንስ በፍቅር ኑሮ በሚገለጠው የኢየሱስ ክርስቶስን በሥጋ መገለጥ የማመን ሐዋርያዊ እምነት ይጠቁማል። ከሐዋርያት ሥራ የተመረጠው ምንባባችንም ለቤተሰቧ ኹሉ ምክንያተ ድኅነት ስለኾነችው ስለልባሚቱ ሴት ስለልድያ ይተርካል። ምስባኩ “የንግሥት ልጆች ለክብርኽ ናቸው። ንግሥቲቱም ወርቅ ለብሳና ተጎናጽፋ በቀኝኽ ትቆማለች።” ብሎ ስለ ቤተሰባዊ የንጉሡ ክብር ቤተሰባዊ መልክ ምን እንደሚመስል ያሳየናል። ቅዱስ ማቴዎስም ጌታችን ኢየሱስ መንግሥተ ሰማያትን በሠርግ መስሎ ሲያሰተምር አሰምቶናል። ሠርግ፣ ትዳር፣ ቤተሰብ። ይኽ ከእመቤታችን በዓለ ዕረፍት ወፍልሰት ጋር ምን ያገናኘዋል? እስኪ ወደ፣ ሠርግ እና ገቡ የሚሉትን ሦስት ቃሎች ከጌታችን ምሳሌ እንውሰድና ጉዳዩንም ራሳችንንም እንመልከተው።  ወደ  “ወደ” የሚለው ቃል እንቅስቃሴን ያመለክታል። “ወደ” የሚል ቃል ስንሰማ መድረሻውን እንጠብቃለን። ምናልባትም የሰውን ልጅ አጠቃላይ ምድራዊ ኑሮ ያመለክታል። የሰው ምድራዊ ኑሮ በአንድ ቃል ይጠቅለል ከተባለ “ወደ” ሳትገልጸው አትቀርም። ሲፈጠርም ወደ ተደርጎ ነው።  የሰው ልጅ ተጓዥ ነው። ዋሻ ውስጥ እንኳ ዘግቶ ቢቀመጥ ከመጓዝ አያመልጥም። እርሱ ቢቆም እንኳ ጊዜ ተሸክሞት ይኼዳል። ወደደም ጠላም በዚኽ ምድር ላይ ሰው በማያቋርጥ ጉዞ ላይ ነው። እስከ መጨረሻዋ እስትንፋሱ ድረስ እየኾነ ይኼዳል እንጂ ኾኖ አይቆምም። እየኾነ ነው። እየተጓዘ ነው። በአእምሮው ውስጥ የሚ...
ተጨማሪ ያንብቡ

“በነጻነት ልንኖር ክርስቶስ ነጻ አወጣን።”

ምስል
ገላትያ 5፡1፤ ያዕቆብ 5፡ 14 ፤ ሐዋ 3፡ 1፤ መዝ 40፡ 3 ፤ ዮሐ. 5፡ 1  የዐቢይ ጾም አራተኛ ሳምንት ላይ ነን። መጻጕዕ ይባላል። ይኽ ሳምንት ጌታ ኢየሱስ ድውያንን መፈወሱን የምታስብበት ነው። በጾመ ድጓዋ “ብውሕ ሊተ እኅድግ ኃጢኣተ በዲበ ምድር፤ እስብክ ግዕዛነ፣ ወእክሥት አዕይንተ ዕውራን፤ አቡየ ፈነወኒ።” (በምድር ላይ ኃጢኣትን ይቅር እል ዘንድ፣ ነጻነትን እሰብክ ዘንድ፣ የዕውራኑን ዓይኖች እከፍት ዘንድ አባቴ ላከኝ) እያለች ወልድ ከአብ ዘንድ ተልኮ ነጻ ያወጣን ዘንድ እንደመጣ ትዘምራለች። በወንጌል የተጠቀሱትን የጌታ የፈወሳቸውን እየጠቃቀሰች ታዜማለች። ከደስታዋም ብዛት “በሰንበት ፈወሰ ዱያነ፤ ወከሠተ አዕይንተ ዕውራን በሰንብተ፤ ፈድፋደ ኪያነ አፍቀረነ።” (በሰንበት ሕሙማንን ፈወሰ፤ የዕውራኑን ዓይኖች ከፈተ፤ እኛን እጅግ ወደደን!) ትላለች። በዚኽ እሑድ የሚነበቡት ምንባባትም ኹሉ ስለ ሕመም፣ ስለ ፈውስ እና ስለ ነጻነት ይናገራሉ። ዋናው ጉዳይ ግን መታመም ወይም መፈወስ ሳይኾን እግዚአብሔር በአንድ ልጁ በኢየሱስ ክርስቶስ በሠራውና ዛሬም አካሉ በኾነችውና መንፈሱን በለበሰችው ቤተክርስቲያኑ በሚሠራው ሥራ ለሰው ልጅ የሰጠው ዘለዓለማዊ ግዕዛን (ነጻነት) ነው። በዚኽ አጀንዳ ላይ ሰዎች የእግዚአብሔርን ሐሳብ ምን ያኽል እንደማይረዱት በዮሐንስ ወንጌል 5 ላይ ያለው ለ38 ዓመታት ታምሞ የኖረው ሰው ታሪክ በግልጽ ያሳያል። በዚኽ ታሪክ ውስጥ ሦስት የተለያዩ አካላትን እንመለከታለን።    አንድ፦ ታማሚው ሰው  ታማሚው ሰው 38 ዓመት በሥቃይ ኖሯል። ተንገላትቷል። ፈውስ ጠብቆ አላገኘም። ሮጦ መያዝ፣ ሠርቶ መክበር፣ ሌሎች ሰዎች የሚያደርጉትን ማድረግ አልኾነለትም። ስለዚኽ፣ “ከሰዎች አንሻለኹ! ስላነስኹም እኔን የሚወድደ...
ተጨማሪ ያንብቡ